رادیولوژی در اواخر قرن ۱۹ وقتی که ویلیام رونتگن اشعه ایکس را کشف کرد که

در نهایت منجر به تکنیک های کلینیکی جهت ارزیابی ساختار های آناتومیک داخلی

شد، شروع شد. ولی فقط تهیه تصاویر دو بعدی از ساختار های مینرالیزه (مثل

استخوان) ممکن بود. در سال ۱۹۷۹ مهندس انگلیسی به نام هانسفیلد که مفتخر به

دریافت جایزه نوبل شد متدی را پایه ریزی کرد که امکان تهیه تصاویر سه بعدی

را می داد، این تکنولوژی در ابتدا توموگرافی کامپیوتری نامیده شد که حدودا

۱۰۰ برابر حساس تر از روش های قدیمی رادیوگرافی بود و اجازه بررسی بافت

نرم (مثل عضلات) را هم به پزشکان می داد.

که ایمپلنت اختراع شده بود در هر جا که استخوان وجود داشت ایمپلنت گذاشته

می شد (یعنی برای استخوان موجود) به مرور زمان متخصصین ایمپلنت به این

نتیجه رسیدند که این روش اشتباه است و باید ایمپلنت را بر اساس روکش مناسب

روکش ها را به صورت پیچ شونده قرار دهیم تا در همان زمان که بخواهیم

سال ۱۹۸۸ شرکت علمی کلمبیا یک نرم افزار سه بعدی را معرفی کرد که می

توانست تصاویر رادیوگرافی سه بعدی را به صورت برش های مقاطع عرضی ارائه

کند. اولین ورژن نرم افزار SIMplant نام داشت که در سال ۱۹۹۳ توسط گروه

علمی کلمبیا ارائه شد. این نرم افزار اجازه قراردهی ایمپلنت به صورت مجازی

درون فک بیمار در کامپیوتر را می داد که بدین ترتیب تمام نواقص و احتمالا

سال ۲۰۰۲ یک شرکت بلژیکی به نام (Materialise) تکنولوژی انتقال این

اطلاعات از نرم افزار توسط یک راهنما (guide) را معرفی کرده بدین ترتیب با

گاید تهیه شده امکان دریل و جایگذاری ایمپلنت به همان ترتیبی که از قبل به

صورت مجازی انجام شده بود به وجود آمد. بدین ترتیب اکثر خطاهای انسانی در

می شود. در این نوع تمام اطلاعات جایگذاری مجازی ایمپلنت توسط راهنما یا

گاید به لحظه جراحی منتقل می شود و دیگر امکان تغییر طرح ایمپلنت گذاری در